Welkom  Links  Gastenboek  Forum
Incognito 4

Lees voor met webReader

Incognito.

Deel 4

Door: Lucie van Renesse (pseudoniem Dé-Lilah)
uit 'Een Indisch dozijntje'.

Een Indisch verhaal, gepubliceerd te Utrecht door Honig in 1898.


Heus Riek, dát heeft hij gezegd, en ik moet bekennen, jullie waren een prachtig paar. Ik moet zo eerlijk zijn dat te erkennen, en ik ben ook een klein weinig jaloersch op je, want ik heb nog nooit zulk een prachtig figuur gezien. Wat zou ik graag zijn gezicht eens zien. Kunnen we zijn masker niet eens optillen?" "Waar dek je aan! Dat zou immers majesteitsschennis zijn. Maar zeg, weet je ook of hij zijn adjudanten heeft meegebracht?" "Dat zal wel. Die zullen wel verspreid zijn. Hoe jammer dat hij voor 't démasqué nog weggaat.'" De komst van een "Maltezer ridder" maakte echter een einde aan hun gesprek.
zoals Adèle de Lorme gezegd had, kwam de resident de polka aan mevrouw Veld vragen. Lusteloos stond deze op en legde haar arm in die van de ridder, maar steeds volgde zij met haar ogen het andere paar, dat enige passen vooruit was, "de toréador en Queen Bettie". Zij beantwoordde slechts heel kort de verschillende vragen van haar cavalier, en werd eerst een weinig levendiger toen hij over de "czarewitch" begon te praten, en haar een compliment maakte over haar walsen met hem. Intusschen zag zij Columbine uitgelaten vrolijk met haar eigen man rondspringen en tot haar grote ergernis zag zij ook hoe deze expres met haar cavalier tegen het paar "toréador en Queen Bettie" aanvloog. "Adèle de Lorme gedraagt zich als een schoolmeisje," zei de zij bits tegen haar cavalier.

Nog grooter werd haar ergernis, toen zij zag hoe "Incognito" met Queen Béttie de tuin in ging. "Kijk eens, kijk eens !" zei de de ridder, "die toréador schijnt stormenderhand de harten der dames te hebben veroverd, dáár gaat hij waarlijk in een stil laantje rondwandelen met de koningin van Engeland, precies als "Méphisto met Martha" indertijd." "Maar resident wat een vergelijking," en opgewonden hernam ze: "kom, zullen wij ze volgen, dat kan nog interessant worden." En zij volgde het paar, dat heel langzaam, maar weinig sprekende, de stille wegen zocht.

"Dit is een lied zonder woorden," bromde de resident. "Zij kan geen Russisch of Frans, en hij geen Hollands en maleis. Wat zullen de waringins en mangabomen morgen veel te vertellen hebben."
"Dat zou men niet zeggen van die kalme statige mevrouw W., vindt u wel? Ja, stille waters hebben diepe gronden." "Nou zóó erg is 't ook niet hoor! men mag nu maar dadelijk geen kwaad deken van een gewone wandeling. Hij is toch een kranig heer, niet waar geen wonder dat de dames op hem verlieven. Is uw hart nog vrij Titania?" "Wel foei!" antwoordde deze, en zij voelde dat zij rood werd, Want heel zuiver was haar geweten ook niet. Maar meer durfde zij niet zeggen. Het was immers de resident, die die aardigheid maakte. Nadat de polka was afgelopen, gingen alle paren wat in de tuin op en neer wandelen, zich verfrissen en uitrusten om weer nieuwe krachten op te doen voor de Polka Mazurka. Men zag groepjes heen en weer kuieren, vooral van die personen die elkaar al herkend hadden. Toch waren er nog velen die men niet kende, en te wier opzichte men zich schromelijk vergiste.
Men sprák natuurlijk over niets en niemand anders dan over de czarewitch, en iedereen bewonderde hem. De dames waren zeer naijverig op elkaar en wisten niet wat zij doen moesten om zich in beleefdheid tegenover de hogen bezoeker uit te sloven. Ook de heren deden alles om 't hem aangenaam te maken, zodoende werd hij van alle kanten bediend, terwijl vooral de "hansworst" en de "matroos" veel werk van hem maakten. Zij toonden echter niet, dat zij hem ook maar enigszins kenden, zij respecteerden zijn "incognito" en spraken hem alleen aan als toréador.
De polka mazurka. Danste hij met Columbine. Deze was reeds uitgelaten vrolijk en ontzag hare vrouwelijke waardigheid geheel niet. Zij gedroeg zich als een echt verwend speels kind. Er zouden nog drie dansen gemaakt worden voor het démasqué. De toréador danste ook éénmaal met Desdemona, of liever gezegd juffrouw Molière, maar de quadrille had hij aan mevrouw Veld gevraagd. Het was een reuzen-quadrille, en haar vis à vis waren de jeneverfles met mevrouw de Lorrne. Er werd weinig mooi gedanst. De meeste sprongen, huppelden, vlogen, hosten het was een gelach, een gejoel en geschater van belang. Het een paar vloog tegen het andere aan, er werd niet alleen in 't Hollands maar ook in 't maleis gecommandeerd, men trachtte elkaar de maskers van 't gelaat te trekken, de heren veroorloofden zich vrijheden tegenover de dames, en de "czarewitch" deed om het hardst mee. Bij een "chaine de dames" kneep hij mevrouw de Lorme in de blanke armen, en bij een "chassez croisez" drukte hij de groen gehandschoende hand van mevrouw Veld stevig, en toen de "polka infernale" begon, danste hij als een razende met zijne Titania rond, en tilde hij op een gegeven ogenblik zijne danseuse van de grond en hield haar op een arm in de hoogte.
Iedereen had het gezien, men lachte maar verder zweeg men. De dames Bits en Klets hadden elkaar aangestoten, en vonden het een schandaal. "De "czarewitch" mag haar alles doen. Zij is half dol! Heb je gezien hoe hij Adèle in de armen geknepen heeft," zei de één tegen de ander.

"Die vindt het wat aardig." "Ja en met mevrouw W. is hij gaan vrijen in 't kanarielaantje. Ik was ook net daar." "Ook aan 't vrijen?" "Gut Jans! wat dek je wel, een moeder van 12 kinderen." "Zou de ouwe niet jaloers worden? Kijk daar loopt hij nu met juffrouw Molière." zo kletsten deze twee dames voort, onder 't genot van een glaasje punch, van tijd tot tijd hun maskers optillende om zich de transpiratie van 't gelaat te vegen. Ze hadden ook nog met de quadrille meegedaan en waren zeer verhit van 't dansen. De laatste dans zou beginnen, een potpourri, en 't "changer de cavalier" was toegestaan. De muziek speelde een wilden galop men zag Queen Bettie met de hansworst, Adèle met de matroos en mevrouw Veld met haar eigen man. Alles fladderde door elkaar, want men wilde nog eenmaal van 't onbekend zijn profiteren. Hierna zou men zich toch moeten demaskeren, en was de halve pret er af.
De dans werd hoe langer hoe wilder, van de galop werd het een wals, en veranderde men van cavalier. Men danste niet meer, men vloog over het marmer, en draaide als bezetenen in de rondte. Prins "Incognito" deed ook mee, dan nam hij die en dan een andere dame, hij was zeer vrij en familiaar, stamelde alle mogelijke liefelijke benamingen tegen zijne dames, en trachtte Titania onder het dansen te kussen. Toen het hem maar half gelukte liet hij haar weer los om naar Queen Bettie toe te snellen, en die een hele lading eau de cologne in haar keursje uit te gieten. Iedereen was uitgelaten, zelfs de dames die anders statig en zedig door 't leven gingen. Men courtiseerde hem allemaal en 't eind van 't liedje was, dat hij zich plotseling omringd zag door een twaalftal der schoonste vrouwen, die een kring hadden gevormd om hem heen, en nu als bezeten een wilden galop dansten.
Opeens verstomde de muziek en met luider stemme werd door de luitenant adjudant, "de masqué" geroepen. De dames hielden op, de kring werd verbroken, én iedereen rukte zich 't masker af, maar de "Czarewitch" vluchtte weg, gevolgd door enige andere heren en snelden de tuin in. De opgewondenheid was nu ten top gestegen, men herkende elkaar en gaf op alle mogelijke manieren zijn verbazing en verrassing te kennen. Men had gedacht dat die, dàt had voorgesteld, en men had zich vergist men meende velen te hebben herkend, en feitelijk waren 't er slechts zeer weinigen. Nadat de eerste verbazing enigszins voorbij was, zag men rond om de "czarewitch" te vinden, maar de figuur van de toréador was er niet meer ook de matroos en de hansworst waren verdwenen.
"De Czarewitch en zijn adjudanten zijn 'm gesmeerd" bromde de kolonel, die zo spoedig mogelijk zijn kostuum had uitgetrokken en nu in uniform verscheen. "Hij heeft nog gelijk, want 't aardige is er bij 't "démasqué" toch van af. Het is anders een verduiveld aardige kerel dat moet ik zeggen, en hij weet drommels goed met vrouwen om te springen. Die zedige mevrouw W, met haar "heiligengezicht" heeft hij toch maar wat aardig in 't óótje genomen. Als men haar vingertoppen maar een weinig harder drukt dan anders, dan trekt ze al een beledigd air, en zo'n "czarewitch" kan alles maar doen. En dan die secretarisvrouw, met haar statige gedistingeerde manieren "bommen en granaten," ik heb me een puist gelachen toen hij haar zo eens even in de hoogte tilde, en ze vond het aardig ook, waarachtig."

"Ik geloof anders niet dat de echtgenoot en hem bijzonder aardig zullen vinden. Veld was ten minste woedend, en ik heb hem horen mopperen, "dat zijn vrouw van avond gek was," zei Vink, de controleur. "Ik ben ten minste blij dat ik geen vrouw heb," lachte de kolonel met zijne harde stem. "Het is toch sterk dat zo'n man maar dadelijk alle hoofden op hol kan maken, maar dat komt van 't vorstelijk bloed dat hem in de anderen vloeit. Dát geeft hem een vrij pas bij alle vrouwen. Zou "den ouwe" niet "jaloers op hem zijn, hé?" "Om Adèle?" vraagde de controleur. "Misschien, wie weet. Maar kom, laten we ons maar niet in liefdesperkara's verdiepen, het souper is geloof ik klaar, en een boterham met zalm, plus dragonder sla, is net zo pikant als een liefdeshistorietje en voor mij op dit ogenblik nog aanlokkelijker. Ga je mee, kolonel."
"Hm!" bromde de oud-militair. "Alles op z'n tijd. Een dragonderslatje op z'n tijd en een beetje van de amour ook op z'n tijd, het een bij 't ander, maakt een schoon geheel. Je weet Vink, de mens is geen aardappel." Het bal duurde nog tot laat in de nacht, en bleef zeer geanimeerd. Het was wat men kon noemen een wèlgeslaagd feest. Iedereen amuseerde zich, en iedereen genoot naar hartelust. En bij vol lamplicht, werden de kostuums eerst recht bewonderd, en was de algemeen opinie dat Queen Bettie het kostbaarste van allen, Titania de smaakvolste en Adèle de Lorme de bevalligste was. De drie eerste dames van de plaats hadden dus hun goeden naam, wat élégance en chique aanging, weer streng gehandhaafd, hoewel de dames Klets en Bits en ook enige heren meenden, dat zij zich bijzonder gek en familiaar door de czarewitch hadden laten behandelen. Daarvan was iedereen vol. Zelfs nog tot de volgende dagen werd daarover gepraat. En toch werden zij benijd, en daarom durfde niemand er openlijk over te spreken. Men fluisterde en praatte ook dat er bij de Veld's en de W's, huiselijke onaangenaamheden hadden plaats gehad, maar zeker wist men dat natuurlijk niet. De man van Adèle had er niets in gevonden, hij was de goedheid zelve, en Adèle kon doen en laten wat zij wilde.
Van de "Czarewitch" had men verder niets gehoord, maar wie beschrijft de ontzetting en verbazing van allen en de schaamte van enkelen toen men hoorde dat er helemaal geen "czarewitch" op het bal geweest was, maar de persoon die men voor dezen had aangezien, niemand anders was dan een soldaat uit de kazerne, die door een aantal jongelui was omgekocht en gekleed, om dezen rol te vervullen. Wie die jongelui waren wist men nog niet, maar men zou er wel achter komen! Mevrouw Veld viel als verpletterd in haar stoel neer, toen zij dat hoorde en antwoordde niets toen haar man haar toeriep: Dat zij zich mooi had gecompromitteerd, om met een gewoon soldaat te coquetteeren, en zich door hem te laten courtiseeren. Dat hebben ze gedaan om jou een koopje te leveren," zei de toornige echtgenoot verder die zich aanstelde als een razende Roeland. Zij ergerde en schaamde zich dood, en durfde niet uitgaan, doch dra kwam mevrouw W. haar opzoeken. "God Rika, heb je 't gehoord? Neen, maar 't is een schande," riep deze uit. "O! ik ben zo verlegen!" "Maar is 't wel waar? Men praat zoveel in de stad. Wie heeft toch in Godsnaam dat nieuwtje rondgebazuind?" "Ik weet 't niet, maar een feit is 't dat wij er ingelopen zijn, onze "czarewitch" was niemand anders dan een soldaat uit de kazerne, een Belg, en daar vandaan dat mondje Frans. God! als ik naga dat hij mij bijna een kus heeft gegeven. God hoe terrible! Een militair!"

"En mij heeft hij in de hoogte getild en eau de cologne in mijl! keurs gegooid. Chère amie, ik overleef het niet, mijn zenuwen zijn er zóó door geschokt, dat kan ik je niet zeggen." "En de mijne ook! Ik heb er een heelen nacht niet van kunnen slapen, en W. was zo boos, zo boos. Nu boudeeren we tegen elkaar."
"Gelukkig dat hij ons niet gedaan heeft, wat hij Adèle gedaan heeft." "Wat heeft hij haar dan gedaan?" "Haar in de armen geknepen zij gilde er immers van. "Nu van die eau de cologne vind ik veel erger. Enfin hoe 't ook zij, ik ben geheel desperaat, en durf van schaamte nergens komen. Ik ga ook niet naar de races. En jij?"

"Ik wel. Men moet zich juist vertonen, anders heeft het publiek nog meer te vertellen, en wordt er beweerd, dat men in zijn schulp kruipt." "Weet de resident het al?"



--- Einde deel 4 ---



Creatie datum : 09/12/2010 @ 09:41
Laatste wijziging : 09/12/2010 @ 09:41
Categorie : Renesse, Lucie van
Pagina gelezen 7008 keren

Reacties op dit verhaal

Er heeft nog niemand gereageerd.
Warning: count(): Parameter must be an array or an object that implements Countable in /var/www/vhosts/semarang.nl/httpdocs/verhaal/mobile/articles.php on line 110
up Boven up

Copyright ©  2008-2012
Niets op deze site mag worden gekopieerd of gebruikt, tenzij hiervoor uitdrukkelijke toestemming van de Webmaster en eventuele derde rechthebbenden is verkregen.
HOME
Uw verhaal - Your story
 

Site powered by GuppY - © 2004-2007 - CeCILL Free License