Verhalen door:
Hoorspel / Luisterboek
|
Verschuren, Naomi - Gouden handdruk 8
 Daarna werden ze het oerwoud ingestuurd om bomen te kappen en de stammen tot spoorbielzen te verwerken. De bewakers hadden waarschijnlijk van hogerhand opdracht gekregen om sneller met de bouw op te schieten want voortdurend sloegen zij op de gevangenen in om hen tot grotere spoed te dwingen. Wondjes Bij het werken in het bos liepen de gevangenen kleine wondjes op door de stekels van de bamboe-doerie. Deze kleine prikken waren giftig en binnen enkele dagen was een kleine huidbeschadiging een centimetersgrote open ontstoken wond. Verband en ontsmettingsmiddelen waren niet voorhanden en veel gevangenen bezweken aan de koorts die deze wonden tot gevolg hadden. Men ontdekte dat de kleine visjes in de rivier op de open wonden afkwamen als de mannen gingen baden. Zij zagen ook hoe de diertjes het vuil en de etter uit de wonden wegvraten. Ook Kees die grote wonden had aan beide benen liet deze door visjes in de rivier schoonvreten. Na drie dagen schenen zijn wonden voldoende te zijn gezuiverd en hij dekte de open plekken af met boombladeren die de inlanders hem hadden aangewezen. Sem, een jodenjongen bij Kees in de groep, wilde niet aan deze behandeling beginnen. Zijn kameraden waarschuwden hem dat als de ontstekingen niet tot staan werden gebracht dat dit dan amputatie zou worden en dat zou onder deze omstandigheden vrijwel zeker de dood betekenen. In kamp Rin-Tin werden beenamputaties regelmatig uitgevoerd door een Nederlandse arts die met de geringe hulpmiddelen die hem ter beschikking stonden zich voor een schier hopeloze taak gesteld zag. Primitief Een behandeling onder narcose was niet mogelijk maar dat was eigenlijk het minst erg want de meeste patiënten bij wie een been moest worden geamputeerd verloren vrij snel het bewustzijn. Meer zorg had de arts over de onmogelijkheid om de primitieve gereedschappen en hulpmiddelen zuiver te krijgen en te voorkomen dat de amputatiewond weer begon te zweren. Als een been bij een gevangene moest worden afgezet werd de man op een bamboerek vastgebonden. Met een mesje dat zo goed mogelijk was schoongemaakt werden vervolgens de huid en het vlees losgesneden op de plaats waar de amputatie moest plaatsvinden. Daarna werd op die plek het bot net een doodgewone handzaag afgezaagd. Met naald en draad dat sommige gevangenen nog van hun oude soldatenuitrusting over hadden werd de wond weer dichtgenaaid en tenslotte met boombladeren afgedekt en dichtgebonden. De meeste van de op deze manier behandelde patiënten overleefden de operatie niet of stierven later toch aan bloedverlies of wondkoorts. Voor hen die een dergelijke operatie goed doorkwamen werden door de gevangenen zelf protheses gemaakt van bamboe, riemen en stukken van een plunjezak of oude kleding. Sem, de jodenjongen die zijn junglewonden niet door de visjes liet schoonvreten omdat hij liever stierf dan nog verder voor de Jappen te werken, was één van de velen voor wie de operatie het begin van de dood betekende. Hij wist gelukkig ook niet dat zijn familie uit Amsterdam inmiddels door de SS in Auschwitz was vermoord. Van wat er buiten de rimboe in de rest van de wereld gebeurde hadden de gevangenen geen weet. Niets van de oorlog in Europa maar ook niets van de oorlog in het voor hen toch zo nabije Verre Oosten. Eénmaal in die lange jaren hadden zij een Engels vliegtuig gezien dat overvloog. Eenmaal ook hadden ze een trein langs zien komen waarin gewonde Japanse soldaten werden vervoerd. Creatie datum : 03/06/2009 @ 10:57 Reacties op dit verhaal
| Zoeken
Bezoekers 01-01-2008
1277392 Bezoekers 4 Bezoekers online TopArtikelen
|
Eijgelsheim Eric
Documentaire films
Print preview
Print deze pagina
Boven 
