Na de Tweede Wereldoorlog waren (Indische) Nederlanders gedwongen Indonesië te verlaten. Tussen 1945 en 1968 repatrieerden zo’n 300.000 (Indische) Nederlanders naar hun oorspronkelijke vaderland: Nederland. De meerderheid werd in Nederland opgevangen in zogenaamde: “contractpensions”. Voor het verblijf, wat vaak veel te wensen overliet, werd 60% van het verdiende salaris ingehouden. Als handleiding voor hun nieuwe bestaan kregen de nieuwkomers een losbladig nogal paternalistisch opgesteld boekje getiteld Djangan Loepah, wat Niet Vergeten betekent. In de film worden schrijnende herinneringen en humorvolle verhalen afgewisseld door verhelderende filmjournaals en nooit eerder vertoonde filmbeelden van het leven in Indië van vóór de oorlog.