Verhalen door:
Hoorspel / Luisterboek
|
Verschuren, Naomi - Gouden handdruk 7
 Ziekte Binnen in de vertrekken werden langs de lange zijden bamboerekken gebouwd met op 60 cm hoogte een vlechtsel van dunne bamboe en gras waarop de krijgsgevangenen konden slapen. Na enkele weken was het kamp aldaar klaar en Kees werd zwaar ziek. Hij kreeg te maken met een zware dysenterie die zijn toch al slappe lichaam teisterde. Men wist niet wat er met de zieke gevangenen gebeurde en Kees wilde zich daarom niet ziek melden. 's Morgens sleepten zijn medegevangenen hem mee naar het spoorbaantraject waar zijn kameraden het minst zware werk aan hem overlieten. Meer dood dan levend kwam Kees 's avonds in het kamp terug waar hij op zijn matje neerviel. Te slap en te ziek om zich in de rivier te gaan baden. Op een avond kreeg hij bezoek van een medegevangene uit een andere groep. Hij gaf Kees een klein stukje gedroogde en gezouten vis. Kees moest dit niet doorslikken maar langzaam opzuigen. De volgende avond kwam de man terug met weer een stukje vis en een ei. Het beetje eten bleef erin en iedere dag na het werk kwam de man terug. Na een week knapte Kees een beetje op en hij ontdekte dat de medegevangene die hem er weer wat opgeholpen had dominee Hamel was die alles wat hij bezat of te pakken kon krijgen besteedde aan zijn zieke- en stervende lotgenoten. Op een avond ging Kees weer baden in de rivier en toen hij hiervan terugkeerde, moesten alle gevangenen aantreden voor een medisch onderzoek. De hele keuring bestond hieruit dat een Japans officier langs de troep ging met één vinger die gevangenen aanwees die naar zijn mening ziek waren. Ook Kees werd geacht ziek te zijn en moest worden afgevoerd. Transport  Samen met de andere zieken werd hij op transport gesteld naar het kamp Non Pladuk dat aan het begin van de spoorlijn lag. Het was tevens het begin van de aanvoerroute zodat het eten hier enigszins beter was dan in de rimboe. Kees slaagde erin om tewerk gesteld te worden in de keuken. Hier stal hij alles wat hij ter plekke ongemerkt kon opeten. Eten meenemen ging niet want er was een behoorlijke controle en mannen die op het stelen van voedsel betrapt werden kregen zonder pardon de kogel. Door het eten in de keuken kwam Kees weer wat op verhaal maar na een paar weken werden die gevangenen, die er het minst slecht uitzagen, uitgezocht om te worden afgevoerd naar het kamp Rin Tin. Dit kamp lag ongeveer halverwege de aan te leggen spoorlijn. Het werk dat hier moest worden verzet was buitengewoon zwaar en de omstandigheden bij zonder slecht. De gevangenen moesten stenen en grind uit de rivier halen om het spoorbaanbed op te vullen. Het gesteente werd in mandjes uit de diepte naar boven gesjouwd tot de plek waar het gestort moest worden. Creatie datum : 03/06/2009 @ 10:56 Reacties op dit verhaal
| Zoeken
Bezoekers 01-01-2008
1283127 Bezoekers 5 Bezoekers online TopArtikelen
|
Eijgelsheim Eric
Documentaire films
Print preview
Print deze pagina
Boven 
