Er waren eens twee hele grote reuzen.
De ene reus was zo groen als gras en de andere was helemaal blauw.

De groene reus heette Boeto Idjoe en de blauwe …. Lemboe Tjoeloeng.
De groene reus was erg stout en plaagde de mensen wanneer hij maar kon. Als je naar Boeto keek werd je bang van zijn boze gezicht. Lemboe zag er veel goedaardiger uit. Boeto was net zoals hij er uitzag. Als hij door de lucht holde met zijn grote voeten, rende de mensen gauw van angst naar huis. Ze lieten alles in de steek, keken angstig naar boven en zeiden: ,,Boeto de groene reus is weer bezig.''
Eens was hij weer de rijstvelden en de huizen van de mensen aan het vernielen.
,,Och goede, lieve Lemboe,'' smeekte zij de blauwe, ,,help ons toch. Wij zijn zo bang dat Boeto alles kapot zal maken. ,,Ik zal doen wat ik kan'', beloofde Lemboe.
Lemboe deed de mensen graag plezier en hij vond het erg akelig als hij hen zo treurig zag.
Lemboe besloot de groenen reus Boeto te doden.
Dat was niet zo gemakkelijk! Het was een vreselijk gevecht in de lucht. De zon kroop van angst achter de wolken weg. De reuzen waren allebei erg sterk en de strijd duurde lang. Maar eindelijk werd de groene reus zo moe, dat hij niet meer kon. Met een slag sloeg de blauwe reus hem het hoofd af.


Met een geweldige plof viel het zware lichaam door de wolken op de aarde. Maar het hoofd viel niet naar beneden. Dat bleef voor straf langs de wolken voortdrijven. Daar zat Boeto zelf nog in. Hij zag er helemaal niet vriendelijk uit, dat kan ik je verzekeren. Zijn ogen rolde woedend heen en weer en hij sperde zijn mond zo ver open, dat je al zijn grote tanden kon zien. Hij was zo boos dat hij nu geen lichaam meer had, dat hij iedere ster die hij tegen kwam dreigde op te eten. De zon moest ook vlug wegschuilen, anders had Boeto daar ook een flinke hap uit genomen. Ze was zo bang, dat ze s' morgens niet meer durfde op te komen.


Toen bleef het donker op aarde, de rijst wilde niet meer groeien en de mensen werden ziek van de kou en verdriet. Niemand kon het meer langer uithouden. Nu woonde er in het dorp een heel oude wijze man.
Hij zei: ,,Hier moet een einde aan komen. Ik zal de zon er over spreken.''
Hij smeekte: ,,O zon, schijn weer op onze rijstvelden.
Geef ons weer licht en warmte.''
De zon had veel verdriet gehad toen zij zag hoe de mensen naar haar terugkomst verlangden. Zij dacht niet meer aan het gevaar dat haar bedreigde en kwam weer te voorschijn. Maar de boze reus zag haar en hij schoot op haar af. Hij dacht eens lekker van de zon te smullen. Maar mis hoor! De goede wijze man had de mensen voor Boeto gewaarschuwd en net toen de reus een grote hap uit de zon wilde nemen, begonnen de mensen een geweldig lawaai te maken. Ze sloegen op alles wat maar geluid kon geven. Het was zo'n spektakel, dat de reuzenkop maakte dat hij weg kwam.
En elke keer als de boze Boeto Idjoe weer de zon probeert op te eten, de mensen noemen dat zonsverduistering, verjagen zij hem gauw door zoveel lawaai te maken, dat horen en zien je vergaat.